Wilno i Troki – dwie stolice Litwy

Wilno i Troki 04.05.2018

Wilno to dziś duże ponad 600 tysięczne europejskie miasto i stolica niepodległej Litwy. Na przestrzeni wieków zamieszkiwane był przez różne struktury narodowościowe i wyznaniowe. Było miejscem przenikania wielu kultur – polskiej, litewskiej, żydowskiej i niemieckiej. Wilno w swojej burzliwej historii wielokrotnie zostało najeżdżane i niszczone przez obce wojska, trawione przez pożary, zarazy oraz klęski głodu, dziś po tragicznych zawirowaniach z przeszłości nie ma już śladu. W odbudowanym i odrestaurowanym Wilnie dziś podziwiać możemy liczne pamiątki przeszłości w postaci zabytków architektury i sztuki, które przyciągają setki tysięcy turystów rocznie, a wileńska starówka należy do największych i najpiękniejszych w tej części Europy. Wilno to także bardzo ważne miejsce dla Polaków. Warto odwiedzić Wilno, choćby na jeden dzień, udać się na krótki sentymentalny spacer po zabytkowym centrum i odwiedzić liczne miejsca z przeszłości związane z naszą ojczyzną i naszymi rodakami. To właśnie tu pochowano serce marszałka Józefa Piłsudskiego, który wielokrotnie podkreślał, że Wilno jest mu najbliższe ze wszystkich miast. Inwokację do “Pana Tadeusza” znają wszystkie polskie dzieci, a obraz Matki Boskiej, co w Ostrej świeci Bramie, do dziś otaczany jest kultem zarówno przez Polaków jak i Litwinów. Będąc w okolicach Wilna nie można także zapomnieć o niewielkim miasteczku Troki, które niegdyś było stolicą Litwy, a dziś przyciąga turystów jedynym w tej części Europy położonym na wyspie pięknym, gotyckim zamkiem.

Troki – dawna stolica Litwy

Będąc na Suwalszczyźnie, Mazurach czy Podlasiu warto wybrać się na jednodniową wycieczkę do stolicy Litwy. My wyruszamy z okolic Augustowa skąd do Wilna mamy zaledwie 200 km. Naszą przygodę z Litwą rozpoczynamy od niewielkiego miasteczka Troki, które oddalone są od stolicy niewiele ponad 20 km. Jadąc do stolicy obowiązkowo trzeba odwiedzić to urokliwe miejsce gdzie znajduje się jedyny w tej części Europy zamek na wyspie, który niegdyś był siedzibą Wielkich Książąt Litewskich.

Po dotarciu do Trok nasze auta pozostawiamy przy głównej ulicy prowadzącej do zamku. Przy ulicy znajduje się kenesa, czyli świątynia karaimska oraz zabytkowa drewniana zabudowa w której niegdyś mieszkali karaimowie. Karaimi – to jedna z najmniejszych narodów europejskich, posługujący się językiem z grupy języków tureckich. Wielki Książę Litewski Witold prowadząc politykę zdobywania ziem w XIV wieku dotarł, aż na półwysep Krymski. Po zwycięskiej bitwie ze Złotą Ordą przywiózł na Litwę 383 rodziny karaimskie i osadził je w Trokach. Karaimi pełnili wartę na zamku, pracowali na roli, zajmowali się handlem i miejscowym rzemiosłem. Do dnia dzisiejszego potomkowie karaimów mieszkają w Trokach i modlą się w jedynej funkcjonującej w całej Europie kienesie. Będąc w Trokach koniecznie musisz zatrzymać się w jednej z tutejszych knajpek i spróbować tradycyjnego miejscowego rarytasu jakim są kibiny. Są to duże pierogi z drożdżowego ciasta nadziewane siekanym mięsem, warzywami, szpinakiem i serem, a czasem nawet owocami. Następnie to tradycyjne karaimskie danie zapiekane jest w piekarniku i podawane gościom, palce lizać 🙂 .

Kenesa, czyli świątynia karaimska.

Twierdza w Trokach położona jest na wyspie na Jeziorze Galve.

Kolejną i zarazem najważniejszą atrakcją Trok , którą każdy turysta musi odwiedzić jest piękny gotycki zamek. Zamek położony jest na jednej z wysp jeziora Galve, jest symbolem Litwy. Zamek został wzniesiony w XIV-XV wieku przez Wielkiego Księcia Litewskiego Kiejstuta i jego syna Witolda. Co ciekawostka, zamek nigdy nie został zdobyty przez wroga. Po wygranej Bitwie pod Grunwaldem i rozgromieniu Zakonu Krzyżackiego zamek stał się siedzibą Wielkich Książąt Litewskich. Ożyło też miasteczko, które stał się ważnym ośrodkiem kupieckim i handlowym w tej części Europy.

Zamek po swej burzliwej historii obecnie został pieczołowicie odrestaurowany i odzyskał swój średniowieczny wygląd. Dziś możemy podziwiać go w całej okazałości, a wewnątrz znajduje się interesujące muzeum, w którym eksponowane są dawne meble, fajki, zegary, wyroby ze szkła i porcelany, trofea myśliwskie, a także arcydzieła sztuki sakralnej wystawione w kaplicy Dominikańskiej.

Twierdzę możemy zwiedzić tradycyjnie, wchodząc do środka warowni i podziwiając jej potężne mury, wieże, komnaty oraz interesujące muzeum (7 euro – bilet normalny) lub bardziej ogólnie z zewnątrz na wygodnej kanapie, wybierając się na krótki rejs po jeziorze Galve kilku osobowymi łodziami motorowymi za jedyne 5 euro od osoby.

Warownia ta wybudowana została w XIV wieku. Wtedy to stanowiła rezydencję księcia Giedymina oraz jego synów Witolda i Kiejstuta.

Dziedziniec na zamku w Trokach.

Dawne narzędzia tortur na trockim dziedzińcu i my w roli torturowanych 🙂 .

Wilno – Stare Miasto

Po krótkim porannym spacerze w Trokach udajemy się do największej “perełki” naszej dzisiejszej wycieczki jaką jest obecna stolica Litwy – Wilno. Dla każdego Polaka, a na pewno dla mnie wyjazd do Wilna tak jak i do Lwowa to taka trochę podróż w czasie, podróż sentymentalna, gdyż na każdym kroku spotkać będziemy tu mogli ślady polskości sprzed lat. Mimo tego iż Wilno jest dziś dużą europejską metropolią i stolicą niepodległej Litwy od 100 lat, to jednak kilka wieków w granicach Rzeczpospolitej bardzo mocno wpłynęły na kulturę i historię tego miejsca o czym przekonacie się sami spacerując po uroczych zakątkach tego miasta.

Naszą wycieczkę po stolicy Litwy rozpoczynamy od dużego płatnego parkingu (3 euro – 1h) w samym centrum położonym tuż przy ujściu Wilenki do rzeki Wilii pomiędzy Górą Trzech Krzyży a Górą Zamkową (przy ul. Arsenalo).

Podczas naszej wycieczki ze względu na ograniczaną ilość czasu skupimy się głównie na zwiedzaniu wileńskiej starówki, dzięki której zawdzięcza miano popularnego określenia “miasta czerwonych dachów i donośnych dzwonów”. Starówka zyskała także miano “perły Baroku”, dzięki czemu za piękno swej architektury i niepowtarzalny klimat w 1994 roku została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Panorama wileńskiej starówki widziana z dzwonnicy katedry św. Stanisława.

Zamki wileńskie

Zwiedzanie stolicy pragniemy rozpocząć od wileńskiego zamku, który ulokowany na wysokim wzgórzu dumnie wznosi się ponad miastem. Zamek został wzniesiony XIII-XIV wieku był rezydencją prawie wszystkich władców Litwy. Twierdze wielokrotnie przebudowywano i powiększano. Od XV do XVII wieku nie tylko rezydencja książąt ale i całe Wilno rozrosło się i zyskało na znaczeniu, stając się jednym z najważniejszych miast ówczesnej Europy.

Dawna siedziba litewskich władców składa się z dwóch części – Górnej i Dolnej. Najlepiej zachowała się baszta obronna nazwana Basztą Giedymina, która dziś dostępna dla odwiedzających jest jednym z symbolów i wizytówek miasta. Baszta w raz z Górą Trzech Krzyży jest także jednym z najlepszych punktów widokowych Wilna. Niestety nie było nam dane zobaczyć panoramy z baszty, gdyż ze względu na gruntowny remont i przebudowę wzgórza zamkowego Baszta Giedymina na kilka miesięcy została zamknięta, a nam pozostała opcja podziwiania budowli tylko z zewnątrz. Dla naszych następców którzy będą mieli nieco więcej szczęścia po skończonym remoncie przyda się informacja iż na wzgórze i słynną basztę można wdrapać się na pieszo (od strony parku w pobliżu Wilenki) lub wyjechać na jej szczyt kolejką szynową (od strony ul. Arsenalo). Tuż u pod nuży Zamku Górnego wznosi się także Zamek Dolny, który o dziwo niegdyś stał na górze lecz w XIX wieku mocno zniszczony ostatecznie został rozebrany, przeniesiony w obecne miejsce. Obecnie w pięknym, odrestaurowanym, białym Pałacu Wielkich Książąt Litewskich mieści się siedziba Muzeum Narodowego. Na przeciw Pałacu Władców z potężnego postumentu spogląda na miasto założyciel miasta Wielki Książę Giedymin.

Wieża Giedymina jest świadkiem najwcześniejszego okresu historii grodu, jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli Wilna, pozostałością Zamku Górnego i jedyną zachowaną jego wieżą.

Widok na wzgórze zamkowe i Górę Trzech Krzyży z dzwonnicy katedralnej.

Zamek Dolny i pomnik założyciela miasta – Wielkiego Księcia Giedymina.

Bazylika Archikatedralna

Po spacerze wokół wzgórza zamkowego udajemy się na pobliski plac Katedralny, gdzie wznosi się monumentalna rażąca swą bielą i ogromem Bazylika Archikatedralna – największy i jeden z najważniejszych obiektów sakralnych w Wilnie. Warto do niej zajrzeć z kilku powodów. Świątynia powstała w miejscu dawnego miejsca kultu pogańskiego w roku 1251 na pamiątkę chrztu króla Mendoga. Wspaniałe wnętrze zachwyca freskami obrazami i rzeźbami, w podziemiach kaplicy spoczywają zwłoki patrona Litwy i młodzieży Św. Kazimierza. Pochowany jest tu także Wielki Książę Litewski – Witold oraz król Polski i Wielkiego Księstwa Litewskiego Aleksander Jagiellończyk ,a także urna z sercem króla Polski Władysława IV Wazy. Podziemia z zabytkowymi nagrobkami można zwiedzić zamawiając wycieczkę do krypt Bazyliki. Warto wdrapać się także na zabytkową dzwonnicę katedralną, która niegdyś była jedną z baszt obronnych Zamku Dolnego. Na 57-metrowej wieży znajduje się zabytkowy zegar, który odmierza czas za pomocą bicia dzwonów oraz punkt widokowy (wejście 4,5 euro) skąd roztacza się wspaniała panorama na Stare Miasto i okoliczne dzielnice.

Katedra św. Stanisława od frontu.

Dawna baszta zamkowa obecnie dzwonnica katedralna.

Muzeum Adama Mickiewicza

Z Placu Katedralnego udajemy się w kierunku najsłynniejszej na Starym Mieście ulicy Pilies (Zamkowej). Zaraz na początku skręcamy w wąską uliczkę Bernardinu (Zaułek Bernardyński), gdzie po chwili dochodzimy do Muzeum Adama Mickiewicza (nr 11). To właśnie w tym miejscu poeta pracował nad słynnym poematem Grażyna. Muzeum mieści się w domu, w którym mieszkał romantyk. Obecnie czynne są tu trzy wystawy: „A. Mickiewicz i Litwa”, „Filomaci i A. Mickiewicz”, „Kobiety w życiu A. Mickiewicza”. Na wprost wylotu Zaułka Bernardyńskiego wznosi się wspaniały renesansowy kościół św. Michała Archanioła z dawnym klasztorem Bernardynek.

Zaułek Bernardyński słynie z przepięknych, choć niekiedy zaniedbanych, podwórek. Na zdjęciu oficyna, gdzie znajduje się dawne mieszkanie A. Mickiewicza, a obecnie jego muzeum.

Tablica pamiątkowa w Zaułku Bernardyńskim, poświęcona naszemu wielkiemu wieszczowi.

Zespół kościołów św. Anny oraz św. Franciszka z Asyżu

Tuż obok znajduje się największy klejnot starego miasta jakim jest kościół św. Anny (ul. Sv Mykolo 9) . Kościół jest jedną z najpiękniejszych i najsłynniejszych budowli Wilna, jest arcydziełem późnego gotyku. Legenda głosi iż Napoleon zachwycony pięknem architektury tego kościoła chciał go na dłoni przenieść ze sobą do Paryża 🙂 . Kościół wybudowany został pod koniec XV stulecia a zaraz wkrótce, po sąsiedzku postawiono równie cudowny kościół św. Franciszka (Bernardyński), który jednocześnie stał się murem obronnym miasta. W środku na uwagę szczególnie zasługuje na uwagę cudowna barokowa kaplica “Schody Chrystusa” . Wielokrotnie przebudowywana świątynia Św. Anny przez wieki zyskała liczne cechy renesansu i baroku lecz do dziś pozostaje jedną z największych budowli sakralnych w stylu gotyckim na Litwie. Przed kościołem Bernardynów znajduje się pomnik wielkiego wieszcza Adama Mickiewicza, a kilkaset metrów dalej przy ul. Maironi 12 wznosi się prawosławna cerkiew Przeczystej Bogurodzicy.

Kościół św. Anny – jeden z najpiękniejszych zabytków gotyckich zachowanych w stolicy Litwy. Zbudowany z 33 rodzajów cegieł jest niedużym jednonawowym kościołem. Ma oryginalną fasadę, a elementy ornamentyki przypominają płomienie.

Wybudowany na Starym Mieście w latach 1469-1500 dla zakonu franciszkanów obserwantów (potocznie zwanych bernardynami) kościół Bernardyński jest wybitnym osiągnięciem wileńskiej architektury gotyckiej na skalę europejską. Głównym fundatorem świątyni był król Kazimierz Jagiellończyk.

Kościół św. Anny jest jest cennym zabytkiem wileńskiego późnego gotyku, wizytówką Wilna, którą, według legendy, sam Napoleon chciał przenieść na dłoni do Paryża.

Ołtarz główny wewnątrz kościoła św. Anny.

Kościół św. Michała na ul. Sv Mykolo (Św. Michała)

Pomnik A. Mickiewicza przy kościele Bernardynów.

Literatų – Zaułek Literacki

Spacerując od kościoła św. Anny w kierunku słynnej alei Pilies natrafiamy na wąską, krętą i wyjątkowo malowniczą uliczkę Literacką (Literatų), gdzie w XIX wieku mieściło się wiele księgarni i antykwariatów oraz mieszkań artystów (stąd nazwa). W jednym z domów mieszkał tu Adam Mickiewicz po powrocie z Kowna w 1823 r. gdzie wynajmował mieszkanie, o czym przypomina do dziś pamiątkowa tablica. Uważa się, że to właśnie tutaj wieszcz pisał i przygotowywał do druku „Grażynę” oraz II i IV część „Dziadów”. Przed II wojną światową w tym malowniczym zakątku Starówki Wileńskiej mieszkał także Czesław Miłosz. Spacerując Zaułkiem Literackim zwrócimy uwagę na charakterystyczne drewniane, ceramiczne, metalowe i szklane tabliczki umieszczone na ścianach budynków upamiętniają znanych poetów i pisarzy. Na ścianie m. in. upamiętnieni zostali: Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Józef Ignacy Kraszewski, Czesław Miłosz, Konstanty Ildefons Gałczyński, Wiesława Szymborska.

W XIX wieku na ulicy Literackiej mieściło się wiele księgarni i antykwariatów oraz mieszkań artystów i poetów (stąd nazwa).

Widok z Zaułka Literatów na wieżę kościelną św. Janów.

Od roku 2008 na tej ulicy upamiętnia się literatów, tłumaczy i inne osoby powiązane z literaturą oraz kulturą litewską wmurowując w ściany różne dzieła artystów.

Widok z Zaułka Literatów na Prawosławną cerkiew Przeczystej Bogurodzicy. W jednym z mieszkań żółtej kamienicy po lewej (na pierwszym planie) zamieszkiwał niegdyś Czesław Miłosz.

Zaułek Literacki.

Dom Adama Mickiewicza – ulica Literacka.

Uniwersytet Wileński

Wyłaniając się z Zaułka Literatów na przecinającą wileńska starówkę ul. Zamkową od razu wpadamy na potężną zabytkową budowlę. To właśnie Uniwersytet Wileński, na który składa się zespół budynków w różnych stylach architektonicznych : od gotyku przez barok, aż po klasycyzm. Słynie ze swych dwunastu wewnętrznych dziedzińców, kościoła św. Janów i najwyższej dzwonnicy w mieście. Działa tu również biblioteka, założona tu w 1570 roku, gdzie znajduje się jeden dwóch oryginalnych egzemplarzy pierwszej litewskiej książki – “Katechizmu” Martynasa Mažvydasa. Uniwersytet Wileński został założony w 1579 roku i należy do najstarszych uczelni w Europie Wschodniej i Środkowej. W 1753 roku na uniwersytecie powstało Obserwatorium Astronomiczne, obecnie jedno z najstarszych w Europie i najstarsze na terenie dawnej Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Dumą całego uniwersytetu jest kościół pod wezwaniem św. Janów mieszczący się na pięknym dziedzińcu. Koniecznie należy tutaj zajrzeć. Kościół wybudowano w 1387 roku tuż po chrzcie Litwy. Wewnątrz znajduje się wspaniały barokowy ołtarz, podobno nie ma takiego drugiego wśród Krajów Nadbałtyckich. Warto wdrapać się na 45 metrową dzwonnicę kościoła św. Janów, aby móc podziwiać piękną panoramę Wilna z najwyższego budynku na całym Starym Mieście.

Bogata historia jednej z najstarszych uczelni Europy sięga późnego średniowiecza. W 1570 roku w Wilnie powstało Kolegium Jezuickie, które król Stefan Batory 1 kwietnia 1579 r. przekształcił w uniwersytet.

Kościół św. Janów, a właściwie Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Wilnie należy do zespołu gmachów Uniwersytetu Wileńskiego. Obecna budowla została wybudowana według projektu Jana Krzysztofa Glaubitza w latach 1738-1749.

Biblioteka uniwersytecka jest jedną z najstarszych w Europie i najbogatszych w Litwie skarbnic książki. Licząca ponad 440 lat biblioteka godnie reprezentuje zarówno uczelnię jak i państwo litewskie.

Ulica Zamkowa (Pilies) i Wielka (Didżoji)

To najstarsze i najładniejsze ulice wileńskiej Starówki, to właśnie tu niegdyś budowali swe domy bogaci magnaci, kupcy czy szlachta, przy najważniejszych drogach które biegły na królewski dwór. Obecnie przy ulicy Zamkowej podziwiać możemy budowle z różnych epok : gotyckie domy mieszkalne, renesansowe kamienice czy barokowa zabudowa kościoła św. Janów. Przy Pilies pod nr 22 znajdziemy tablicę pamiątkową i biust Juliusza Słowackiego świadczące o tym że mieszkał tu poeta. Po przeciwnej stronie ulicy mieścił się słynny Uniwersytet Wileński. Przy Zamkowej 24 mieszkał niegdyś inny polski pisarz i historyk Józef Ignacy Kraszewski, tuż obok znajduje się Dom Sygnatariuszy gdzie 16 lutego 1918 roku podpisano Akt Niepodległości Litwy. Na styku ulic , gdzie niegdyś mieścił się Rynek Rybny obecnie znajduje się plac targowy. Obok znajduje się piękna cerkiew Piatnicka (św. Paraskiewy), legenda głosi że ochrzczono w niej pradziadka rosyjskiego pisarza A. Puszkina – Hanibala. Przy ul. Wielkiej 4 znajduje się dawny pałac Chodkiewiczów, w którym obecnie mieści się Wileńska Galeria Narodowa. W tym miejscu zaczyna się także najważniejszy plac miasta – Plac Ratuszowy. W 1387 roku Litwa przyjęła chrzest, a Wilnu zostały nadane prawa miejskie. Wtedy zbudowano Ratusz, w którym mieścił się Magistrat. Znajdowały się tu sale sądowe, skarbiec czy archiwum. Na placu wykonywano egzekucje oraz wyroki śmierci po przez ścięcie czy powieszenie. Przez wieki miały tu także miejsce liczne pozytywne wydarzenia w postaci występów, spotkań a współcześnie koncertów czy festiwali. Stąd przemawiał Prezydent USA Georg Bush i Królowa Anglii Elżbieta II. Będąc przy ul. Wielkiej 34 koniecznie musicie zajrzeć do pierwszego na Litwie barokowego kościoła św. Kazimierza, którzy wznieśli na pamiątkę swemu patronowi jezuici. Idąc dalej na południe chcąc opuścić Stare Miasto nie wyjdziemy spoza jego murów nie zatrzymując się choćby na chwilę przy najbardziej symbolicznym miejscu w całym Wilnie – Ostrej Bramie.

Dzielnica żydowska. Przed wojną Wilno Żydom było „Jerozolimą Północy”, jednym z najważniejszych na świecie centrów kultury żydowskiej.

Wileński Ratusz i Plac Ratuszowy.

Kościół p.w św. Kazimierza.

Kościół pw. św. Kazimierza wybudowany został w 1604 roku przez kardyna ła Ferdynanda syna Zygmunta III Wazy i Lwa Sapiehę.

Kościół M.B Pocieszenia (Augustianów). Wybudowany w stylu barokowym w latach 1746-1768 dla zakonu augustianów; obecnie nieczynny.

Cerkiew św. Mikołaja przy ul. Didžioji.

Skwer artystów przy cerkwi Piatnickej (św. Paraskiewy).

Znalezione obrazy dla zapytania ul pilies

Widok na wzgórze zamkowe z ul. Pilies.

Ostra Brama

W Rzymie pielgrzymi udają się do bazyliki św. Piotra, w Częstochowie do klasztoru na Jasnej Górze, a w Wilnie do Ostrej Bramy. Nie da się ukryć, że to najbardziej symboliczne dla naszych rodaków miejsce obdarzone jest wyjątkowym kultem.

Pod koniec XV wieku położono kamień węgielny pod budowę bramy, która znajdowała się na ruchliwym szlaku handlowym prowadzącym przez Miedniki w kierunku Moskwy. Nad bramą Miednicką, w baszcie obronnej mieści się kaplica Matki Bożej. Zgodnie z tradycją katolickich miast europejskich, umieszczono w niej cudowny obraz Matki Bożej Miłosierdzia. Od XVII wieku obraz uważany jest za cudowny. Na jego temat krąży wiele legend. jedna z nich głosi, że w 1671 roku po wniesieniu do kaplicy obrazu Matki Bożej, dwuletnie dziecko spadło z pierwszego piętra i uderzyło się o posadzkę. Zrozpaczeni rodzice zostawili zmarłe dziecko przy obrazie, a rano znaleźli je żywe i zdrowe. Od tej pory, przy obrazie umieszczane są liczne wota, przynoszone licznie przez ludzi Matce Bożej w podzięce. W 1927 roku obraz ukoronowano koroną papieską. W 1993 roku podczas pielgrzymki na Litwę w sanktuarium modlił się papież Jan Paweł II.

Kościół św. Teresy i Ostra Brama na drugim planie.

Ostra Brama (lit. Aušros Vartai) jest najcenniejszym skarbem Wilna z jej słynącym z cudów i łask obrazem Matki Miłosierdzia. To właśnie on w szczególny sposób przyciąga turystów i pielgrzymów z całego świata.

Cmentarz na Rossie

Gdy opuścimy już mury Starego Miasta obowiązkowym punktem programu zwiedzania, powinna być najcenniejsza z wileńskich nekropolii. Na założonym w 1801 roku cmentarzu spoczywa wiele zasłużonych dla nauki i kultury polskiej, litewskiej oraz białoruskiej osób, m.in : historyk J. Lelewel, E. Słowacki (ojciec Juliusza), filomata O. Pietraszkiewicz. Na tzw “Górce literackiej” znajdują się groby L. Kondratowicza-Syrokomli, A. Wiwulskiego oraz M.K Ciurlionisa. Na cmentarzu, pośród grobów żołnierzy polskich znajduje się Mauzoleum Marszałka Józefa Piłsudskiego, gdzie spoczywa “Matka i Serce Syna”. W kwaterze wojskowej złożeni zostali także żołnierze Armii Krajowej, którzy zginęli w lipcu 1944 roku podczas operacji “Ostra Brama”.

Cmentarz na Rossie.

Na cmentarzu spoczywa serce Józefa Piłsudskiego i jego matki.

Grobowce i pomniki na wileńskim cmentarzu to prawdziwe dzieła sztuki.

Góra Trzech Krzyży

W drodze powrotnej na nasz parking warto wdrapać się na słynną Górę Trzech Krzyży, która znajduje się tuż obok Góry Zamkowej i jest jednym z najlepszych punktów widokowych na całe Wilno. Wzniesienie na prawym brzegu Wilii w obrębie tzw. Parku Górnego, zwane jest Górą Trzykrzyską. W XVII w. na pamiątkę umęczonych za czasów księcia Olgierda franciszkanów postawiono tam 3 drewniane krzyże, w roku 1916 w czasie okupacji niemieckiej zostały zebrane datki na krzyże betonowe według projektu Antoniego Wiwulskiego. W roku 1950 krzyże zostały wysadzone w powietrze. Odbudowano je w roku 1989, według tego samego projektu (są jednak wyższe o 1,8 m) w ciągu 14 dni.

Monumentalne trzy krzyże, gdzie według legendy na Górze Łysej za czasów Olgierda umęczono siedmiu franciszkanów. Czterech strącono do Wilejki, zaś trzy Krzyże z ciałami męczenników ustawiono na górze.

Trzy krzyże przetrwały do 30 maja 1950 r., kiedy zostały wysadzone w powietrze. Część ruin wywieziono, większe fragmenty zakopano. W 1989 r. społeczeństwo Litwy postanowiło odbudować krzyże jako pomnik ofiar stalinizmu na Litwie. Odbudowany w ciągu 14 dni pomnik Trzech Krzyży odsłonięto 14 czerwca 1989 r.

Wspaniała panorama z Góry Trzykrzyskiej na wileńską starówkę.

Wileńskie przysmaki

Będąc w Wilnie koniecznie musicie spróbować litewskich dań narodowych : cepelinów, blinów żmudzkich czy kiszki ziemniaczanej. Do piwa lub kwasu chlebowego warto zamówić tradycyjne przekąski jak : smażony chleb z czosnkiem, groch z boczkiem czy świńskie uszy. Dobry obiad na Starym Mieście można zjeść w legendarnej restauracji Neringa przy al. Gedimino 23 albo w przytulnej tradycyjnej knajpce Forto Dvaras przy ul. Pilies 16, gdzie zjemy pyszne cepeliny przyrządzane na kilkanaście sposobów ( od 4,5 euro porcja). Prawdziwym litewskim hitem jest czarny chleb z mąki żytniej czyli bociu. Spacerując po wileńskiej starówce warto także wstąpić do kawiarenek i sklepów firmowych Cafe Džiugas. Tam spróbujecie nie tylko pysznego sera Dziugas (rodzaj litewskiego parmezanu), ale i smakowite pralinki z nadzieniem serowym. I do tego napijecie się doskonałej kawy! Kafejki “Dziugas” mieszczą się w zasięgu Starówki, oto ich adresy: Gedimino pr.3a (przy Al. Gedymina, blisko Katedry), Aušros vartų g.3 (przy ulicy Ostrobramskiej), Pilies g.28 (przy ul. Zamkowej). Z Wilna jak i całej Litwy warto także przywieść ziołową nalewkę 999, produkowaną z 27 rodzajów ziół, sękacza, wędzoną lub soloną słoninę, a także tradycyjną litewską wędzoną wędlinę – kindziuk.